وقتی قلب‎هایمان کوچک‎تر از غصه‎هایمان می‎شود، وقتی نمی‎توانیم اشک‎هایمان را پشت‎ پلک‎هایمان مخفی کنیم و بغض‎هایمان پشت سرهم می‎شکند، وقتی احساس می‎کنیم بدبختی‎ها بیشتر از سهم‎مان است و رنج‎ها بیشتر از صبرمان، وقتی امیدها ته می‎کشد و انتظارها به سر نمی‎رسد، وقتی طاقتمان طاق می‎شود و تحملمان تمام … آن وقت است که مطمئنیم به تو احتیاج داریم و مطمئنیم که تو، فقط تویی که کمکمان می‎کنی.

آن وقت است که تو را صدا می‎کنیم، تو را می‎خوانیم ، آن وقت است که تو را آه می‎کشیم، تو را گریه می‎کنیم، تو را نفس می‎کشیم.

وقتی تو جواب می‎دهی، وقتی دانه دانه اشک‎هایمان را پاک می‎کنی و یکی یکی غصه‎ها را از توی دلمان برمی‎داری، وقتی گره تک تک بغض‎هایمان را باز می‎کنی و دل شکسته‎مان را بند می‎زنی، وقتی سنگینی‎ها را بر می‎داری و جایش سبکی می‎گذاری و راحتی، وقتی بیشتر از تلاشمان خوشبختی می‎دهی و بیشتر از لب‎ها، لبخند، وقتی خواب‎هایمان را تعبیر می‎کنی و دعاهایمان را مستجاب می‎کنی و آرزوهایمان را برآورده، وقتی قهرها را آشتی می‎کنی و سخت‎ها را آسان. وقتی تلخ‎ها را شیرین می‎کنی و دردها را درمان.

وقتی ناامیدها، امید می‎شود و سیاه‎‎ها سفید سفید… آن وقت می‎دانی ما چه کار می‎کنیم؟

حقیقتش این است که ما بدترین کار را می‎کنیم. ما نه سپاس می‎گوییم و نه ممنون می‎شویم. ما فخر می‎فروشیم و  می‎بالیم و یادمان می‎رود، اصلاً یادمان می‎رود که چه کسی دعاهایمان را مستجاب کرد و کی خواب‎هایمان را تعبیر کرد و اشک‎هایمان را پاک کرد.

ما همیشه از یاد می‎بریم، ما همیشه فراموش می‎کنیم. ما همان انسانیم که ریشه‎اش از فراموشی است.